Sonore mei 2010. Een weg naar perfectie. Door John Picoso

Bron artikel : Homepage John Picoso

Sonore – mei 2010. Een weg naar perfectie.



Ik was iets later dan gepland, ben zo rond 15:40 uur aangeschoven.

Veel BMW daar voor de deur… - goede keus Koen, met zes van die stampers voorin  

Mooi pand van Sonore, prachtige locatie zo dichtbij het OV ook en zo in ’t weekend ruim plek om de auto weg te zetten.

Heel veel gehoord. Muziek en allerlei verhalen over ontwerpen, marketing, het audio-wereldje, ook over hoe men elkaar bejegent. En dat alles in zangerig en onvervalst Rotterdams – Jules Deelder praat net zo recht-toe – recht-aan. “En dan gaat ik nu weer een stukje jazz late hore…” Tja, zo gaat dat. Ik hoort zo ook altijd mijn neven en nichten in die regionen praten. De wortels spreken – en ik mag dat wel.

Verder is het uitstekend weer om eens een lekker ‘daggie audio te doen’; want buiten regent het dat het giet en er zit de uren daarna ook nog menige klap onweer tussen al dat water.

Het duurde even voordat ik de eerste CD in de spelert zag schuiven. Want één van de mannen van Sonore, Cock van der Weiden, kan goed vertellen. En hij heeft natuurlijk ook zo zijn meningen over hoe een audioreproduktie moet klinken. Als de werkelijkheid – dat is wel duidelijk. En hoe dat dan moet, daarover vertelt hij ook. Ik heb nu wel zoveel audio-goeroes gehoord, dat ik van geen enkele visie meer opkijk. Hier hoor ik zaken als: zonder buis in een phonotrap, dan kan het ontwerp niet deugen. Of deze: een elco in de signaalweg is killing - die heb ik overigens veel vaker gehoord. De mooiste weergave is te bereiken met een mono-LP met een mono-element. Afscherming rond signaalkabels? Onzin! Krijg je alleen maar problemen van. En Cock mag het mij best proberen uit te leggen. Ik raak snel genoeg de weg kwijt om verder los zand over te houden – ik hoor nog wel een klok, maar hoe die klepel daar precies in hangt, dat moet ik helaas aan de ingewijden overlaten. Ik moet me behelpen met het luisteren naar het resultaat. En: dat mag er zijn.

De Audio Research CD-speler vormt de enige bron van die middag. Overigens, een door Sonore gemodificeerd exemplaar – in opstap naar ‘een eigen CD-speler’.



Ik hoor zo wat fragmenten van de collectie ten huize van Sonore, maar ook de bezoekers krijgen kansen iets van hun wensrepertoire te horen te krijgen.

Het systeem is heel transparant, erg gemakkelijk en snel, zet een podium neer, is tonaal fraai en rijk, reproduceert opnames buitengewoon naturel, droog, heel crispy, is op geen enkele manier opdringerig…, en bij wat langer luisteren zeker verslavend. Wat ook opmerkelijk goed ging: waar je ook in de ruimte ging zitten luisteren, overal bleef er een 3D plaatje overeind met een redelijk focus van stemmen in het beeld. Ik geloof dat ik niet eens de beste plaats had in de luisterruimte – dat zou misschien toch de roodleren bank geweest zijn. Maar die was bijna geheel ingenomen door een enorme collectie LP’s – waarvan we bij gebrek aan een complete platenspeler er helaas niet eentje van hebben kunnen beluisteren. Op het einde heb ik bij beluistering van geluidseffecten (natuuropnames, zangvogels en onweer) nog wel even op de bank gezeten. Een bizar effect vond ik de wegfladderende zangvogeltjes, die letterlijk rechts en links van mij optraden. Q-sound effecten? Zou kunnen, maar ik schrok zowat linksom omdat ik het gevoel had dat één van die vogeltjes tegen me aan zou vliegen.

Dan was er nog een blikseminslag zeer dichtbij (op die CD dan, zoals u begrijpt). Ook die donderklap dichtbij klonk fenomenaal echt. De grote inpuls van de midfrequentie klap ging griezelig hard – de rollende lage donder er achteraan hoorde ik wel, maar leek verzwakt weergegeven en ik voelde’m ook niet. Wel sprongen gelijk de beelden voor mijn ogen van de ervaringen van overvallen worden door onweer op een mooie zomerse namiddag en half nat te moeten schuilen onder een afdak van een schuurtje terwijl het onweer dichtbij zo schitterend knettert, knalt en buldert. Dat de laagweergave wat verzwakt lijkt te worden weergegeven is steeds zo. Het gaat zeer diep, maar het is niet erg drukvol. Het heeft wel een specifieke schoonheid – opgeschoondheid, moet ik misschien zeggen. Ik mis er ook wel iets in. Cock zou het misschien gelijk hebben over ‘broekspijplaag’, en dan doelt hij natuurlijk op ‘flodderigheid’, ongecontroleerdheid. En dat is wat dit systeem niet heeft en niet doet – en gelukkig maar, beter dit doortekende laag dan ondeugdelijk laag. En soms mis ik –hoe zeg ik dat- dat substantiële, die pakbaarheid, die indringendheid van de echte instrumentale klank. Dan vind ik het allemaal net ‘te mooi’, ‘te lief’. Het opdraaien van het volume helpt me over dat ‘probleem’ niet heen. Ik kom hier op het verschil met het systeem zoals ik daar zelf aan gewend ben. Dat gaat anders om met het allerlaagste laag, dat voelt meer fysiek aan. En dat geldt ook voor koperwerk: een saxofoon heeft in de werkelijkheid toch wel meer bite. Het systeem speelt ook wel een beetje laid-back, maar dat doet niets af aan de grote doorzichtigheid van de weergegeven muziek. Het is een systeem om verliefd op te worden. Het heeft een coherent impulsgedrag om van te smullen. Hier wil je steeds opnieuw naar luisteren – ontdekkingen doen in alle soorten muziek die je er door laat reproduceren.

Het was fantastisch om zo in alle rust kennis te maken met dit audio-systeem en de zeer gepassioneerde makers ervan. Hier staat iets heel moois dat in de top van audio-reproduktie op wereldniveau kan ‘meetoeteren’, geeft daarbij een hoop (veelal veel duurdere) systemen het nakijken omdat het ongecompliceerd een topgave muziekreproduktie neerzet.

Had ik misschien eerst nog zin in het toevoegen een BMW Z4 aan mijn huishouden, krijg ik het nu weer moeilijk… Toch nog maar een audiosetje erbij? Zo’n Sonore-systeem is waarschijnlijk waardevaster…